Bireylerin gerçek öyküleri vardır.. Ama onlar gerçek öykülerini değil, toplumun kendilerine yazdığı ‘öykü’yü yaşamayı seçerler..
Toplumun kendisi için yazdığı öyküyü yaşayan kalabalıkların kendi iradesi yoktur, bu nedenle “gerçek” hiçbir zaman kalabalıkları bulmaz..
Gerçek; kalabalıkla birlikte yürüyemeyen, yaşama ‘kendi’ meyvesini vermek üzere hazırlığını tamamlamış özgür bir bireyde tezahür eder..
Yaşam kalabalıkların bir öyküsü değildir, yaşam; çiçek açan bir meyve ağacının, okyanusla buluşmak için çağlayan bir nehrin öyküsüdür..
Dolayısı ile yaşam; okyanustan yükselen ve tekrar yağmur olup okyanusla buluşmak için dağ tepe gezen bir bulutun öyküsüdür..
Tıpkı bütünden ayrılıp dünyaya gelen ve büyük bir arzuyla ayrıldığı bütünle buluşmanın arayışında olan insan gibi..
Öykü ve gerçek…
11.8.2015
